Madami akong hindi malilimutang karanasan, pero isa lang muna ang ibabahagi ko. Naalala ko dati nung 3rd year ako, nag-duty ako sa isang ward kung saan ang sakit ng mga tao ay nakakahawa.
May isang babaeng pasyente dun. Hindi ako ang naka assign sa kanya pero nakatawag ng aking pansin. 87 anyos na siya at ang nagbabantay sa kanya ay ang kapatid niyang babae na 83 anyos. Nrinig ko yung CI namin na inutusan yung kaklase kong naka-assign sa kanya na magbigay ng gamot. Sumama ako para malaman kung ano yung kalagayan niya. Tinanong ng kaklase ko yung bantay niya kung meron na bang gamot si Lola kasi kailangan na niyang uminom sa oras na yun. Malala na kasi masyado ang TB niya. Umiiyak na sumagot ang kapatid niya at nagsabi na wala daw silang pambili talaga. Ilang beses na din daw siyang hindi umiinom ng gamot. Ni wala daw doon kahit isang kamag-anak nila ang pumunta para magbisita at magbigay ng pera. Ni hindi na nga daw nakakauwi para maligo o kumain ang nagbabantay sa kanya. Kaya bumalik kami sa conference room kung saan nandoon yung CI namin at sinabi na wala silang pambili ng gamot kaya sabi ng CI namin ayos lang daw wala naman kaming magagawa dahil wala na talaga silang pera.
Lumabas na yung kaklase ko at nagpaiwan ako. Tinanong ko yung CI namin kung magkano ba yung ganung klaseng gamot. Sabi niya mahal daw. Aabot daw yun ng 1,200PHP ang isang ampule. Naisip ko, medyo may dala naman akong konting pera nung araw na yun kaya gusto ko sanang makatulong at ako na lang bibili ng gamot para dun sa matanda. Sinabi ko iyon sa CI namin. Sabi niya, hindi daw pwede. Bawal yun at pagka nalaman yun ng staff sa hospital, baka pagalitan kaming pareho. Kaya lumabas ako. Bumalik ako dun sa kama kung saan nakahiga yung matanda. Pasikreto kong binigay ang pera sa bantay niya at sinabing bumili siya dun sa botika at ako na lang muna ang magbabantay habang wala siya.
Hindi maiguhit ang tuwa na nakita ko sa mukha ng matanda. Ni hindi siya makapagsalita o makapaniwala na nagbigay ako ng tulong. Ayaw pa sana niyang kunin yun. Pero sinabi kong kailangan na talaga ni Lola ng gamot niya at wag niya sanang mabanggit iyon sa kahit sinong nurse na nagbigay ako. Habang wala yung bantay niya, tinawag ako ng CI ko at may inutos sakin sa ibang pasyente kaya tinawag ko yung kaklase ko para magbantay dun kapalit ko.
Habang nag-aayos ako ng IV line nung pasyente ko, nakita kong nagra-rush yung mga nurse papunta dun sa kama ni Lola. Inatake na pala. Nung dumating ako dun, patay na siya. Sakto din na dumating yung bantay niya. Nagkatinginan kami at niyakap ako habang umiiyak. Sabay sabi, “sana noon ka pa nag duty dito, siguro buhay pa siya ngayon”.
Walang komento:
Mag-post ng isang Komento